Το Ατέλειωτο βάρος της απουσίας του Θεού.(Μια απόπειρα φιλοσοφίας περί ανάγκης ύπαρξης ενός Θεού)

Ως πρώτη αρθογραφική "παρουσία" μου σε αυτό το συνεταιρικό, κατά κάποιο τρόπο, blog θα ήθελα να παρουσιάσω ένα ιδεολόγημα περί ύπαρξης Θεού, κυρίως όσον αφορά την πολιτιστική κληρονομιά του πλανήτη μας, ένεκα των εορταστικών ημερών. Αντιλαμβάνομαι, δηλαδή, τον εαυτό μου ως ένα μέρος μια παγκόσμιας ολότητας μακρυά από εθνικισμούς και πατριωτισμούς περί Αρχαιοελληνικού πνεύματος , ιστορίας και πολιτισμού Φυσικά, δεν αμφισβητώ την ύπαρξή των παραπάνω (και ποιός είμαι εγώ για να κάνω κάτι τέτοιο), αλλά πέρα αυτών υπάρχουν και άλλες εποχές και άλλες περιοχές όπου συνέβησαν σημαντικά πράγματα! Το βάρος της απουσίας του Θεού προκαλεί τριγμούς στο τεράστιο σπίτι όπου ζούμε και βεβαίως είναι μια υπόθεση μεν , η οποία ζητάει επικύρωση δε.

Θα ξεκινήσω με μια ρητορική ερώτηση: Οι μεγαλοφυΐες που είχαμε άλλοτε, όπως ο Σαιξπηρ, ο Ράφαηλ, ο Προύστ, ο Κάφκα, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπετόβεν, άραγε γιατί δεν θα μπορούσαν να ξαναζήσουν, ή να ζήσουν με άλλη μορφή σε έναν κόσμο όπου δεν θα υπήρχαν αναφορές στο Θεό; Είναι απαραίτητος ,δηλαδή, ο Θεός για να γίνει τέτοιο έργο; Υποστηρίζεται από τον Ρεμπώ (Arthur Rimbaud-γάλλος ποιητής-σε ένα από τα έργα του : Εγώ είναι ένας άλλος) στα τέλη του 1880 ότι έχουμε το τέλος της εποχής του υποκειμένου, ενός υποκειμένου με συνοχή. Δεν υπάρχουν άραγε άνθρωποι σήμερα ( με την αφηρημένη έννοια της λέξης "σήμερα", δηλώνοντας το σύγχρονο) που να είναι ικανοί να ανοικοδομήσουν αυτό το υποκείμενο;

Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται στην λέξη-κλειδί που ανέφερα παραπάνω " σε άλλη μορφή". Όταν αναφέρουμε τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Μπετόβεν, τον Σαίξπηρ, μιλάμε για έναν κόσμο πλήρη Θεού. Και με αυτό δεν αναφέρομαι στην προσωπική πίστη καθενός! Το πεδίο αναφοράς στην υπερβατικότητα είναι πάντα κοντινό. Το έργο είναι μια, τρόπον τινά, μίμηση της πρώτης πράξης της δημιουργίας. Ο Μιχαήλ Άγγελος σε ένα σονέτο του μιλάει για τον άλλο γλύπτη , τον Θεό. 'Η ο Πικάσο , άνθρωπος ευφυής και περίπλοκος είπε:" Αυτός είναι ο ανταγωνιστής " . Η αίσθηση του καλλιτέχνη πως είναι αντίπαλος ή θεράπων ενός υπέρτατου και τελικού καλλιτέχνη Μια υπερβατική αισθητική της πραγματικής ύπαρξης ή , όπως αναφέρει και ο Κάφκα, το ατέλειωτο βάρος της απουσίας του Θεού, η φριχτή αίσθηση ενός πραγματικού κενού.

Η δική μου αίσθηση είναι πως δεν πρόκειται να ξαναγνωρίσουμε τέτοιου είδους τέχνη ή να ακούσουμε , να διαβάσουμε λέξεις που θα μείνουν στ' αφτιά μας μέχρι να γεράσουμε. Λόγια που θα είναι φάρος στην υπόλοιπη ζωή μας. Κι αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της απουσίας του Θεού. Λέγοντας "του Θεού" εννοώ μια ύπαρξη ιδεολογική , μια πίστη ανταγωνιστική απέναντι σε κάτι άυλο, και όχι μια στρατευμένη έμπνευση που πηγάζει από φθόνο και δολιότητα, όπως συμβαίνει σήμερα. Η τέχνη σήμερα είναι επάγγελμα και έχει ως στόχο το κέρδος, το ίδιο ισχύει και για την συγγραφή και σκέψη. Όλα έχουν μια τιμή και όλα εξαγοράζονται, ακόμα και ο Θεός...

Ευχαριστώ για το χρόνο σας , εις το επανειδείν.