Ματωμένη Γάζα

Άστρο λαμπρό τους οδηγεί..!

Ἄγγελοι μετὰ ποιμένων δοξολογοῦσι
Μάγοι δὲ μετὰ αστέρος ὁδοιποροῦσι
Δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη παιδίον νέον
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.»
(Μέρος υμνογραφίας του Ρωμανού του Μελωδού για την γέννηση του Θεανθρώπου)

Δύο χιλιάδες οχτώ χρόνια αργότερα, την ίδια χρονική περίοδο, στην ίδια περιοχή ( Βηθλεέμ - Ιεροσόλυμα) οι δοξολογίες των αγγέλων αντικαταστάθηκαν από σειρήνες πολέμου και η λάμψη του Άστρου φωτεινού εξ' Ανατολής που οδηγούσε τους Μάγους, φέροντες δώρα, προς τα Ιεροσόλυμα συνοδεύεται πια από κρότους, καπνούς, πόνο και δάκρυα.

Το ισραηλινό σφυροκόπημα εναντίον –αδιακρίτως- στρατιωτικών στόχων και αμάχων συνεχίζεται για δεύτερη μέρα. Στην κόλαση αίματος της Γάζας έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι στιγμής (23:13 - 29/12/2008) 345 άνθρωποι – στρατιωτικοί, άμαχοι, γυναίκες και παιδιά, ενώ 800 τραυματίες νοσηλεύονται στα νοσοκομεία της Γάζας, στα οποία τα φάρμακα και το νερό τελειώνουν -σύμφωνα με το BBC.

Ο πληθυσμός της Γάζας που αριθμεί 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους ήδη βρίσκεται σε πολύ δυσμενή κατάσταση λόγω του ισραηλινού αποκλεισμού αντιμετωπίζοντας τεράστιες ελλείψεις στα αναγκαία για τη διαβίωση. Όμως οι ανθρωπιστικές οργανώσεις προειδοποιούν ότι η ισραηλινή επίθεση θα προκαλέσει «ανθρωπιστική κρίση» στη Λωρίδα της Γάζας. Σύμφωνα με το BBC, οι ισραηλινοί προσπαθούν να αποκόψουν τον πενιχρό ανεφοδιασμό της αποκλεισμένης περιοχής, καταστρέφοντας τα τούνελ ανεφοδιασμού. Σύμφωνα με το Ισραήλ, έχουν καταστραφεί 40 περάσματα.

Από την πλευρά της UNRWA,έχει σταματήσει αναγκαστικά η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε 750.000 κατοίκους. Η υπηρεσία του ΟΗΕ γνωστοποίησε στο Reuters πως ελπίζει να μπορέσει να «περάσει» 10 φορτηγά με ιατροφαρμακευτικό υλικό που χρειάζεται άμεσα, την Κυριακή. Την ίδια στιγμή στα νοσοκομεία της Γάζας – που περιθάλπονται οι τραυματίες των βομβαρδισμών- τα εφόδια τελειώνουν.

Μεγάλη ανάγκη υπάρχει ακόμη για αίμα. Μεταξύ των θανάτων αμάχων βρίσκονταν και επτά έφηβοι σπουδαστές στο σχολείο της UNRWA. Τα παιδιά βρήκαν το θάνατο περιμένοντας το λεωφορείο που θα τους επέστρεφε από το σχολείο. Ο εκπρόσωπος του σχολείου Christopher Gunness δήλωσε: «Ο θάνατος είναι παντού αυτό το πρωινό».

Δραματικές σκηνές εκτυλίχθηκαν στα σύνορα μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου καθώς παλαιστίνιοι πρόσφυγες που προσπαθούσαν να περάσουν δέχτηκαν τους πυροβολισμούς των Αιγυπτίων φυλάκων εναντίον τους. Αναφέρθηκαν – σύμφωνα με το BBC – πολλοί τραυματισμοί. Στο μεταξύ ο αιγύπτιος υπουργός Εξωτερικών κατηγορεί τη Χαμάς ότι δεν αφήνει τους τραυματισμένους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τη Γάζα και να τους παρασχεθεί ιατρική βοήθεια.

Τρομοκρατία και διεθνής απαξίωση μιας παγκόσμιας κρίσης! Τα αντανακλαστικά της Ε.Ε. ανύπαρκτα, για μια ακόμη φορά (περίπτωση της Ρωσικής εισβολής στη Νότια Οσετία της Γεωργίας). Πολιτική και διπλωματία εξαφανίζονται προκειμένου να υπάρξει μια συντονισμένη εξυπηρέτηση συμφερόντων εις βάρος ενός λαού, ενός έθνους καλύτερα.

Όλοι μας έχουμε κρυφτεί στην φάτνη μας προσπαθώντας να κρυφτούμε από τον δικό μας, τον σύγχρονο, Ηρώδη .Τα "δώρα" των σημερινών "Μάγων" είναι δεν θα φτάσουν ποτέ σε εμάς γιατί δεν θα βρουν ποτέ ξανά τον δρόμο προς εμάς. Οι "Μάγοι" των Χριστουγέννων μεταμορφώθηκαν σε κακές Μάγισσες παραμυθιού που ορίζουν την ζωή μας και εμείς τρέχουμε αβοήθητοι στο δάσος τους ξεσπώντας την οργή μας στα δέντρα και στα υπόλοιπα έμβια όντα , να δείξουμε τάχα την ανωτερότητά μας και ότι δεν είμαστε μόνο πιόνια αλλά και κυρίαρχοι! Να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση του ελευθέρου, αυτόνομου, ανεξάρτητου όντος που βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Μάταιά όμως προσπαθούμε γιατί αποδεικνύουμε καθημερινά ποιοί είμαστε και τί είμαστε ικανοί να κάνουμε. Είμαστε αβοήθητοι απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς ..

Ev'rybody's talkin' 'bout
Revolution, Evolution, Masturbation, Flagellation,
Regulation, Integrations, mediations, United Nations,
congratulations
All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance
(John Lennon, Give peace a chance)

Χάρολντ Πίντερ: Ένας σπουδαίος συγγραφέας έφυγε από την ζωή...

Χάρολντ Πίντερ γεννήθηκε στο Χάκνεϋ του Λονδίνου το 1930 από Εβραίους γονείς και πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου σε ηλικία 78 ετών.

Άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα σε πολύ νεαρή ηλικία και ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο ως ηθοποιός, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάρον. Το πρώτο θεατρικό του έργο, Το Δωμάτιο, πρωτοπαρουσιάστηκε το 1957 από φοιτητές του πανεπιστημίου του Μπρίστολ.

Ο Πίντερ ασχολήθηκε επίσης με τη σκηνοθεσία και άρχισε να σκηνοθετεί πιο συχνά κατά τη δεκαετία του ’70, ενώ το 1973 έγινε συνεργάτης σκηνοθέτης στο Εθνικό θέατρο. Τα μεταγενέστερα έργα του τείνουν να είναι βραχύτερα, συχνά με την εμφάνιση αλληγοριών καταπίεσης. Αρκετές φορές έχει εμφανιστεί ο ίδιος στο θεατρικό σανίδι, με τελευταία το 2001 σε δικό του έργο.

Το 2005 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τη συγγραφή θεατρικών έργων για να αφοσιωθεί στην πολιτική εκστρατεία.

Η πολιτική του δραστηριότητα ήταν επίσης πλούσια. Το 1985 ταξίδευσε στην Τουρκία με τον Αμερικανό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ. Εκεί συνάντησε πολλά θύματα πολιτικής καταπίεσης. Σε μια τελετή της Αμερικανικής πρεσβείας που τιμούσε τον Μίλερ, ο Πίντερ μίλησε για ανθρώπους στους οποίους διοχετεύεται ηλεκτρικό ρεύμα στα γεννητικά όργανα. Το αποτέλεσμα ήταν να τον εκδιώξουν από την εκδήλωση και μαζί του σε ένδειξη συμπαράστασης αποχώρησε από την πρεσβεία και ο Άρθουρ Μίλερ.

Η καταπίεση στην Τουρκία και οι απαγορεύσεις που επιβάλλονταν στους Κούρδους και την ομιλία της κουρδικής γλώσσας τον ενέπνευσαν και έγραψε το θεατρικό του έργο του Mountain Language το 1988.

Ο Χάρολντ Πίντερ ήταν από τους λίγους διανοούμενους που αντιτάχθηκε στο βομβαρδισμό της Σερβίας από τις ΗΠΑ και στις εισβολές των Αμερικανών στο Αφγανιστάν και ακολούθως στο Ιράκ.

Ο ίδιος αποκάλεσε τον Μπους μαζικό δολοφόνο και τον Τόνι Μπλερ "απατεώνα ηλίθιο". Συχνά, σε Βρετανικές εφημερίδες δημοσιεύονταν επιστολές του με πολιτικό περιεχόμενο.

Το 1985 πήγε στην Τουρκία για να διερευνήσει και να διαμαρτυρηθεί για τα βασανιστήρια φυλακισμένων συγγραφέων.

Ήταν σφοδρός πολέμιος της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν.

Στις 13 Οκτωβρίου 2005 η Σουηδική Ακαδημία του απένειμε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2005 με την επισήμανση πως "στα έργα του αποκαλύπτει τον γκρεμό κάτω από την καθημερινή μωρολογία και σπρώχνει προς τα κλειστά δωμάτια της καταπίεσης".

Όνειρα και επαναστάσεις…

(αναδημοσίευση από Σφυράκι)

(Εφημερίδα Αιχμή (Αιτωλοακαρνανίας), 15 Οκτωβρίου 2008, Αρ. Φύλλου 2275)

Όνειρα και επαναστάσεις…

Σκέψεις μιας έφηβης με αφορμή την ‘ΙΓ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων, οι εργασίες της οποίας πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες

Τα όνειρά μου είναι η προϋπόθεση ή η βάση - αν θέλετε – της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Εξάλλου η πραγματικότητα που μου προτείνετε δεν είναι και τόσο δελεαστική. Της Ειρήνης Τριανταφύλλου.

Όλοι μας, αλλά κυρίως όλοι σας, παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσας σας απασχολούν; Ανθρώπους που νοιάζονται για σας δεν μπορεί παρά να έχετε, όμως επιστήθιους φίλους που μπορείτε να τους εκμυστηρευτείτε τις ανησυχίες σας, τα προβλήματά σας, δεν έχετε. Πολλές φορές - και έχετε δίκιο σ’ αυτό - η διάθεση να μοιραστείτε μυστικά έχει αποβεί εις βάρος σας. Οι σύγχρονοι ρυθμοί δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους ανοίγματα, όχι μόνο λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως γιατί η εμπιστοσύνη «επερίσσευσε».

Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!

Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.

Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε σον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.

Και μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας. Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο σα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).

Για σας αγνοούμε την ιστορία μας, δεν έχουμε ιδανικά αλλά έχουμε βαπτίσει ιδανικό τον υλικό ευδαιμονισμό μας. Για σας δεν αντιμετωπίζουμε με τον δέοντα σεβασμό τις εθνικές επετείους, δε γνωρίζουμε τα ιδανικά της γενιάς του Πολυτεχνείου ή τα γνωρίζουμε τυπικά και θεωρητικά, για να γράψουμε καλή έκθεση, αν και όταν μας ζητηθεί από σας.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκες και χέρια που σ’ αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.

Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ’ αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.

Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ’ αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.

Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ’ αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.

Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ’ αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ’ επιλογήν μου.

Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ’ ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.

Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».

Ονειρεύομαι μ’ αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.

Έχω κλείσει τα’ αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Η επανάστασή μου έχει αρχίσει…
Την ακούτε;;

Το Ατέλειωτο βάρος της απουσίας του Θεού.(Μια απόπειρα φιλοσοφίας περί ανάγκης ύπαρξης ενός Θεού)

Ως πρώτη αρθογραφική "παρουσία" μου σε αυτό το συνεταιρικό, κατά κάποιο τρόπο, blog θα ήθελα να παρουσιάσω ένα ιδεολόγημα περί ύπαρξης Θεού, κυρίως όσον αφορά την πολιτιστική κληρονομιά του πλανήτη μας, ένεκα των εορταστικών ημερών. Αντιλαμβάνομαι, δηλαδή, τον εαυτό μου ως ένα μέρος μια παγκόσμιας ολότητας μακρυά από εθνικισμούς και πατριωτισμούς περί Αρχαιοελληνικού πνεύματος , ιστορίας και πολιτισμού Φυσικά, δεν αμφισβητώ την ύπαρξή των παραπάνω (και ποιός είμαι εγώ για να κάνω κάτι τέτοιο), αλλά πέρα αυτών υπάρχουν και άλλες εποχές και άλλες περιοχές όπου συνέβησαν σημαντικά πράγματα! Το βάρος της απουσίας του Θεού προκαλεί τριγμούς στο τεράστιο σπίτι όπου ζούμε και βεβαίως είναι μια υπόθεση μεν , η οποία ζητάει επικύρωση δε.

Θα ξεκινήσω με μια ρητορική ερώτηση: Οι μεγαλοφυΐες που είχαμε άλλοτε, όπως ο Σαιξπηρ, ο Ράφαηλ, ο Προύστ, ο Κάφκα, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπετόβεν, άραγε γιατί δεν θα μπορούσαν να ξαναζήσουν, ή να ζήσουν με άλλη μορφή σε έναν κόσμο όπου δεν θα υπήρχαν αναφορές στο Θεό; Είναι απαραίτητος ,δηλαδή, ο Θεός για να γίνει τέτοιο έργο; Υποστηρίζεται από τον Ρεμπώ (Arthur Rimbaud-γάλλος ποιητής-σε ένα από τα έργα του : Εγώ είναι ένας άλλος) στα τέλη του 1880 ότι έχουμε το τέλος της εποχής του υποκειμένου, ενός υποκειμένου με συνοχή. Δεν υπάρχουν άραγε άνθρωποι σήμερα ( με την αφηρημένη έννοια της λέξης "σήμερα", δηλώνοντας το σύγχρονο) που να είναι ικανοί να ανοικοδομήσουν αυτό το υποκείμενο;

Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται στην λέξη-κλειδί που ανέφερα παραπάνω " σε άλλη μορφή". Όταν αναφέρουμε τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Μπετόβεν, τον Σαίξπηρ, μιλάμε για έναν κόσμο πλήρη Θεού. Και με αυτό δεν αναφέρομαι στην προσωπική πίστη καθενός! Το πεδίο αναφοράς στην υπερβατικότητα είναι πάντα κοντινό. Το έργο είναι μια, τρόπον τινά, μίμηση της πρώτης πράξης της δημιουργίας. Ο Μιχαήλ Άγγελος σε ένα σονέτο του μιλάει για τον άλλο γλύπτη , τον Θεό. 'Η ο Πικάσο , άνθρωπος ευφυής και περίπλοκος είπε:" Αυτός είναι ο ανταγωνιστής " . Η αίσθηση του καλλιτέχνη πως είναι αντίπαλος ή θεράπων ενός υπέρτατου και τελικού καλλιτέχνη Μια υπερβατική αισθητική της πραγματικής ύπαρξης ή , όπως αναφέρει και ο Κάφκα, το ατέλειωτο βάρος της απουσίας του Θεού, η φριχτή αίσθηση ενός πραγματικού κενού.

Η δική μου αίσθηση είναι πως δεν πρόκειται να ξαναγνωρίσουμε τέτοιου είδους τέχνη ή να ακούσουμε , να διαβάσουμε λέξεις που θα μείνουν στ' αφτιά μας μέχρι να γεράσουμε. Λόγια που θα είναι φάρος στην υπόλοιπη ζωή μας. Κι αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της απουσίας του Θεού. Λέγοντας "του Θεού" εννοώ μια ύπαρξη ιδεολογική , μια πίστη ανταγωνιστική απέναντι σε κάτι άυλο, και όχι μια στρατευμένη έμπνευση που πηγάζει από φθόνο και δολιότητα, όπως συμβαίνει σήμερα. Η τέχνη σήμερα είναι επάγγελμα και έχει ως στόχο το κέρδος, το ίδιο ισχύει και για την συγγραφή και σκέψη. Όλα έχουν μια τιμή και όλα εξαγοράζονται, ακόμα και ο Θεός...

Ευχαριστώ για το χρόνο σας , εις το επανειδείν.